Ostatni element nazwy czasu angielskiego informuje nas prawie zawsze o formie czasownika głównego (main verb). Wyjątkiem są czasy Simple, w których oba elementy nazwy mówią nam o formie czasownika głównego.
Z kolei pierwszy element nazwy czasu (w przypadku dwuelementowej nazwy lub pierwszy i drugi - kiedy mamy do
czynienia z nazwą składającą się z trzech elementów) zawsze informuje nas o formie tzw. czasownika pomocniczego (auxiliary verb).
A jaka jest różnica pomiędzy czasownikiem pomocniczym a czasownikiem głównym?
Teoretycznie można to też wyjaśnić na podstawie języka polskiego, chociaż w naszym języku tzw. czasownik pomocniczy jest dużo rzadszym zjawiskiem, ponieważ język polski ma inną specyfikę, jeśli chodzi o składnię, więc lepiej nie zagłębiać się za bardzo w szczegóły. Najłatwiej jest to wytłumaczyć na przykładach.
Ja jutro będę w domu cały dzień. - w tym zdaniu czasownik będę jest czasownikiem głównym, ponieważ mówi nam o tym co robi podmiot i wyraża znaczenie tego zdania.
Ja
jutro będę oglądał o tej porze film. - w tym zdanu czasownik będę nie jest już czasownikiem głównym, ponieważ to czasownik oglądał informuje nas o tym co robi podmiot, a czasownik będę pełni funkcję pomocniczą (konstrukcyjną), czyli można go nazwać czasownikiem pomocniczym. W języku angielskim ta sytuacja jest dużo częstsza.
Przykładowo:
I
am going to work. - czy w tym zdaniu podczas tłumaczenia go na język polski, przetłumaczymy w ogóle "am"?
Oczywiście, że nie, ponieważ w tym przypadku czasu Present Continuous czasownik "To Be" (w formie present) jest jedynie czasownikiem pomocniczym, służącym do budowy tego czasu i jest w orzeczeniu na pierwszym miejscu, natomiast czasownik główny - w tym przypadku "going"- jak zawsze w zdaniach twierdzących, jest ostatnim elementem orzeczenia.
Widać na powyższym przykładzie, że czasowniki pomocnicze odgrywają jedynie rolę elementu konstrukcyjnego i nie posiadają żadnego znaczenia. Znaczenie danego zdania jest oczywiście wyrażane czasownikiem głównym.
Wspomniałem już, że nazwa czasu jest funkcją jego budowy i na odwrót. Wytłumaczę Wam jak to działa:
1. Jeśli ostatnim elementem nazwy czasu jest Simple, to:
- między podmiotem a czasownikiem głównym nie ma żadnego elementu pomocniczego (auxiliary verb). Jedyny wyjątek stanowi czas Future Simple, ponieważ czasownik angielski nie ma morfologicznie (w swojej budowie) zapisanej przyszłości, więc musimy przed czasownikiem głównym dodać "will" aby móc w ogóle mówic o przyszłości.
- czasownik główny występuje w formie podanej przez pierwszy element
nazwy czasu (czyli w czasie Present Simple czasownik jest w czasie present, w czasie Past Simple czasownik jest w czasie past, a w
Future Simple w czasie future)
Czasy Simple zwykle nie stwarzają uczącym się specjalnych problemów,
bo są łatwe zarówno w budowaniu, jak i w użyciu, i można powiedzieć, że są
odpowiednikami polskich czasów oraz prawie identycznie jak w języku
polskim się ich używa.
2. Jeśli ostatnim elementem nazwy czasu jest Perfect, to:
- czasownik główny wystepuje zawsze w formie Past Participle (końcówka "-ed" dla czasowników regularnych lub tzw. trzecia rubryka
dla czasowników nieregularnych
- czasownikiem pomocniczym jest zawsze czasownik "To have" w formie
podanej przez pierwszy element nazwy czasu.
3. Jesli
ostatnim elementem nazwy czasu jest Continuous, to:
- czasownik główny występuje zawsze w formie Present Participle (tworzymy ją najprościej mówiąc, przez dodanie do formy bezokolicznika, końcówki "-ing".
- czasownikiem pomocniczym jest zawsze czasownik "To Be" w formie
podanej przez pierwszy lub
przez dwa pierwsze elementy nazwy.
Podsumowując, co jest nam potrzebne, aby swobodnie budować angielskie czasy?
- musimy nauczyć się odmieniać czasownik "To be" w czasie teraźniejszym i przeszłym,
- musimy znać odmianę czasownika "To have" w czasie przeszłym i teraźniejszym,
- musimy mieć wiedzę na temat tworzenia czasu przyszłego,
- musimy wiedzieć co to jest Present Participle, Past Participle oraz co to jest czasownik pomocniczy i czasownik główny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz